Toen ik vijftien jaar oud was, werd ik verliefd op Francisco, een Spaanse jongen die ik leerde kennen tijdens mijn vakantie op de Canarische Eilanden. Hevig verliefd als ik was, wilde ik bij terugkomst in Nederland natuurlijk contact met hem houden en ik zocht naar een manier om met hem te kunnen corresponderen. Moderne technieken als nu bestonden toen nog niet. Ik gebruikte de studieboeken van mijn oudere zus om mezelf Spaans te leren.
Dit bood me de gelegenheid om brieven naar Fransico te schrijven, we schreven elkaar lange brieven waarin we eindeloos beschreven hoe zeer we elkaar toch misten. Mijn Spaans werd echter steeds beter en al snel ontdekte ik fouten in zijn brieven; schrijffouten, spellingsfouten, stijlfouten. Om een lang verhaal kort te maken:de liefde voor Francisco ging voorbij, om geheel andere redenen dan zijn taalgebruik overigens, maar de liefde voor de Spaanse taal is altijd in mij blijven bestaan.
Een aantal jaren later, ik was toen zo'n twintig jaar oud, begon ik met een cursus Spaans bij de Volksuniversiteit Rotterdam. De liefde voor de taal bleek nog steeds wederzijds, de Volksuniversiteit was voor mij de perfecte plek om mijn Spaans te verbeteren op een interactieve manier in het gezelschap van sociale en leergierige mensen. De cursussen op de Volksuniversiteit smaakten naar meer en bleken voor mij een ideale springplank, daarna besloot ik namelijk Spaans te gaan studeren in Utrecht, met succes.
In 1989 solliciteerde ik bij de Volksuniversiteit als docente Spaans. Ik was ondertussen nog aan het studeren, maar werd toch alvast aangenomen voor de cursus Spaans op Reis. Het bleek ontzettend leuk om plotseling ook andere mensen enthousiast te maken voor de Spaanse taal. Het was mijn eerste baan als docente Spaans en ik ben er nooit meer weggegaan. Inmiddels werk ik al 34 jaar met heel veel plezier aan de Volksuniversiteit Rotterdam. Ik heb heel wat groepen mogen onderwijzen en heb mezelf en anderen het plezier mogen geven dat de Spaanse in zich meedraagt.
Naast het lesgeven bij de Volksuniversiteit geef ik ook les in het reguliere onderwijs. Momenteel op het MBO, op een Hotelschool gelegen in Den Haag. De combinatie van lesgeven aan jongeren en volwassenen is heel afwisselend en houdt me zodoende scherp en flexibel. Het mooie van lesgeven op de Volksuniversiteit is dat je, in tegenstelling tot op veel andere scholen, enkel cursisten onder je hoede krijgt die de Spaanse taal uit eigen motivatie willen leren, niet omdat het van een ander moet.
Het is bovendien heel leuk om te zien hoe hecht een groep cursisten kan worden. Begin jaren 90 had ik zo’n groep. O, ik weet het nog goed. Een aantal oudere dames en één heer die het prima met elkaar konden vinden. Ze spraken regelmatig leuke dingen met elkaar af. Ze gingen ook een keer met elkaar op reis naar Spanje. Het samen blijven leren hield ze jong en levenslustig. Zelfs toen ze geen les meer van mij kregen, bleven ze me er bij betrekken. Tot op de dag van vandaag, al tientallen jaren dus, doen ze dat nog steeds. Binnenkort ben ik weer eens aan de beurt om ze van wat Spaanse gastvrijheid te voorzien en nodig ik ze uit voor tapas in mijn tuin.
Kijk, dat illustreert in een notendop het sociale aspect van de Volksuniversiteit, het is een plek waar mensen samenkomen, iets leren, en bovendien elkaar leren kennen. Een plek waar mensen kennis opdoen en kennis maken met elkaar. Daarom ga ik er nooit meer weg en is het mijn streven om er tot minstens mijn tachtigste te blijven werken!
Iris Voskuil-den Bakker
Docent Spaans