In deze editie het verhaal van Quirin Laumans.
Elke vrijdagochtend ben ik te vinden op de Volksuniversiteit. Twee uur lang verlies ik mij helemaal in het tekenen en schilderen. Op weg naar de les denk ik altijd: Wat zou Matthijs nu weer voor ons in petto hebben? Het is steeds weer een aangename verrassing.
Ik woon om de hoek van de Volksuniversiteit, tien minuten lopen. We hebben sinds een half jaar een hond. Tijdens de wandelingen met de hond liep ik steeds langs dat grote gebouw, tegenover die mooie motorfiets. Ik dacht: laat ik eens kijken wat je hier allemaal kunt doen.
Twintig jaar geleden heb ik al eens schilderles gehad. Mijn zusje woonde destijds in Bergen en ik logeerde bij haar. Ik stond op het punt om voor mijn werk naar Afrika te vertrekken. ‘Als je in je eentje in Afrika zit, moet je daar wel iets te doen hebben,’ zei mijn zus. Ik ben op schilderles gegaan. Eerst een tijdje in Bergen, daarna in Afrika. Ik heb daar vooral portretten geschilderd. Na vier jaar vertrok ik weer naar een ander land. Het schilderen verwaterde. Mijn hele carrière heb ik in het buitenland gewerkt. Mijn schilderwerken heb ik altijd meegenomen.
In 2017 zijn we in Rotterdam komen wonen. En nu heb ik het tekenen en schilderen weer opgepikt. Als ik in het klaslokaal ben, zit ik er meteen helemaal in. Heerlijk is dat! Het gaat me best makkelijk af.
Matthijs zet steeds een stilleven voor ons klaar. Bijvoorbeeld een zonnebloem in een vaas, een grijsblauwe vis of een stronk hout. Die boomstronk leek in mijn tekening trouwens meer op een nijlpaard dan op een stuk hout.
Wat ik best lastig vind, is om de juiste kleuren te mengen. Schaduwen tekenen vind ik ook niet eenvoudig. We tekenen bijvoorbeeld een vaas na, en dan zegt Matthijs: ‘Teken nu de schaduw van de vaas erbij’. Dat vind ik moeilijk. Matthijs zegt dat ik snel werk. Dat klopt wel, na anderhalf uur is mijn concentratie op. Matthijs is een heel toegankelijke docent. Hij stimuleert ons en is betrokken. Hij is down to earth. De groep is leuk, al heb ik er niet zoveel contact mee. Mede door mijn gehoor. Aan het eind van de les bewonderen we elkaars werken.
Wat ik in de les gemaakt heb, deel ik met mijn familie. ‘Indrukwekkend,’ zeggen ze dan. Soms zet ik iets op mijn Facebookpagina. Bijvoorbeeld de kerstster die ik tekende vlak voor kerst. Daar kreeg ik leuke reacties op. Thuis doe ik nog helemaal niets aan tekenen of schilderen, maar dat ben ik wel van plan. Ik zal eens langs zo’n winkel gaan om wat materiaal te kopen. Mijn doel is om korte, kleine schetsen te maken van wat ik buiten op straat zie, als ik wandel met de hond. Dan ga ik op stap met een klein schetsboekje in mijn zak.